1. Ποιο ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή του συγκεκριμένου μυθιστορήματος;Τα τελευταία χρόνια και συγκεκριμένα την ημέρα της μητέρας, οι συμμαθήτριές μου από την τάξη του ‘82, συναντιόμαστε σε μία καφετέρια για να διηγηθούμε τα νέα της χρονιάς που πέρασε. Όταν ξεκίνησαν οι συγκεντρώσεις αυτές, ο αριθμός των γυναικών που μαζεύονταν ήταν αρκετά μεγάλος. Στην συνάντηση όμως του 2017, ο αριθμός αυτός ήταν αισθητά πιο μικρός. Και ο λόγος ήταν πως το δίωρο που βρισκόμασταν δεν επαρκούσε για να πει η καθεμία τα δικά της. Με αποτέλεσμα να μιλάμε όλες μαζί και το μόνο που ακουγόταν ήταν ένα ενοχλητικό βουητό...
Τότε ήταν που σκέφτηκα πόσο πιο ωραία θα ήταν αν κάποια από μας διέθετε ένα μεγάλο εξοχικό, στο οποίο μπορούσαμε να μαζευτούμε για ένα Σαββατοκύριακο και να μοιραστούμε τις ιστορίες μας. Ήταν μια σκέψη που δεν τόλμησα βεβαίως να μοιραστώ με τις συμμαθήτριές μου, γιατί θεώρησα πως ήταν ουτοπία! Θα μου έλεγαν - και με το δίκιο τους - πως αφού ήταν δική μου ιδέα, θα έπρεπε να την πραγματοποιήσω κιόλας. Όμως εγώ δεν διαθέτω εξοχικό... Διαθέτω όμως φαντασία. Αποφάσισα λοιπόν αυτή την ουτοπική ιδέα να την κάνω βιβλίο.
2. Ποιον τίτλο θα βάζατε στην εποχή που ζούμε;
«ΠΑΡΑΝΟΙΑ»!
Γιατί θεωρώ πως είναι παρανοϊκό όλο αυτό που βιώνουμε τους τελευταίους μήνες. Μέχρι τώρα τέτοιες ιστορίες είχαμε δει μόνο σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Και να, που το σενάριο αυτό κατέληξε να γίνει ένας πραγματικός εφιάλτης, από τον οποίο κανείς δε γνωρίζει πότε θα ξεφύγουμε!
3. Τελειώνοντας ένα βιβλίο σας, ξεκινάτε ένα καινούργιο η αφήνετε χρόνο ανάμεσα στις ιστορίες;
Η αλήθεια είναι ότι όσο καιρό έγραφα την «Τάξη του ‘82», μες το μυαλό μου είχε ήδη γεννηθεί η ιδέα για την επόμενη ιστορία μου. Μόλις λοιπόν έδωσα για αξιολόγηση αυτό το μυθιστόρημα, ξεκίνησα σχεδόν αμέσως το επόμενο. Ωστόσο, οι διάφορες εκκρεμότητες και όλες οι διαδικασίες που ακολουθούν μετά την έγκριση ενός διηγήματος για να γίνει βιβλίο, μου «έφαγαν» σημαντικό χρόνο και ενέργεια, δημιουργώντας αρκετά κενά τόσο στην έμπνευση όσο και στην ροή των ιδεών μου... Πιστεύω λοιπόν πως η μία ιστορία με την άλλη πρέπει να απέχει χρονικά για να μπορεί το μυαλό να είναι πιο καθαρό και να δημιουργεί χώρο στην φαντασία να δουλέψει...
4. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο.
Το τελευταίο βιβλίο μου λοιπόν μιλάει για μια παρέα δέκα διαφορετικών μεταξύ τους γυναικών, που όμως έχουν κοινό παρανομαστή την αποφοίτησής τους την ίδια χρονιά από το ίδιο σχολείο. Δέκα λοιπόν συμμαθήτριες και όχι απαραίτητα φίλες, που αποφασίζουν να περάσουν την ετήσια συνάντηση της τάξης τους στο εξοχικό σπίτι της μίας από αυτές. Απώτερος σκοπός αυτής της εκδρομής είναι να βρεθεί ο κατάλληλος χρόνος ώστε να καταφέρουν οι γυναίκες αυτές να διηγηθούν τα γεγονότα που συνέβησαν τα 35 χρόνια που μεσολάβησαν από την αποφοίτησή τους μέχρι την παρούσα στιγμή. Θα μιλήσουν λοιπόν για λάθη που έκαναν, για σχέσεις που έζησαν. Κάποιες απ’ αυτές διαλύθηκαν, αλλά και κάποιες άλλες κατέληξαν σε γάμο. Θα αποκαλύψουν κρυφές σκέψεις, θα μιλήσουν για πάθη, Θα αναζητήσουν λύσεις, θα ακούσουν συμβουλές, θα ζητήσουν «συγγνώμη» για πράγματα που είπαν και έκαναν, πληγώνοντας ανθρώπους του περιβάλλοντός τους. Θα επαναπροσδιορίσουν την στάση τους απέναντι σε ανθρώπους που τους πλήγωσαν βαθιά. Θα κάνουν την αυτοκριτική τους και θα έρθουν αντιμέτωπες με τους δαίμονές τους. Κάποιες απ’ αυτές θα καταφέρουν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να συνεχίσουν τη ζωή τους μακριά από τοξικές επιρροές και κάποιες άλλες απλώς θα συμβιβαστούν και θα δεχθούν τις επιταγές της μοίρας...
Έτσι, μέσα από τις ιστορίες... τις αποκαλύψεις... τις αφηγήσεις τους θα συστηθούν και πάλι μεταξύ τους.
Μέσα στο χρόνο που τους δίνει το διήμερο της Πρωτομαγιάς του 2017, θα διασκεδάσουν, θα γελάσουν, θα κλάψουν... θα θυμώσουν, θα μαλώσουν, μα στο τέλος θα καταφέρουν να βρουν τις νόρμες τους, δίνοντας και μία υπόσχεση. Πως δεν θα χαθούν ξανά. Πως από δω και στο εξής η μία θα στέκεται στο πλευρό της άλλης. Όλες για μία και μία για όλες! Η αλήθεια είναι πως στο τέλος αυτής της εκδρομής κάποιες από αυτές τις δέκα γυναίκες δεν θα είναι ίδιες ξανά...
5. Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε σε ένα φανταστικό κόσμο;
Δύσκολη ερώτηση. Θα αναφερθώ σε μία ξένη συγγραφέα, που είναι εν ζωή. Την Χιλιανή μυθιστοριογράφο Ίζαμπέλ Αλιέντε. Αγαπημένα της μυθιστορήματα «Το σπίτι των πνευμάτων» και «Η πόλη των θηρίων»! Από την συνάντηση με μια τέτοια γυναίκα, μόνο θετικά στοιχεία μπορεί να αποκομίσει κανείς. Μια συγγραφέας που μπορεί να πλέκει τόσο έντεχνα το μύθο με τον ρεαλισμό! Θα ήταν λοιπόν τιμή μου να την γνωρίσω από κοντά και να κερδίσω κάτι από τις γνώσεις της!
6. Ποιο είναι το μότο της ζωής σας;
«Ότι δε με σκοτώνει, με κάνει πιο δυνατή!»
Είναι όμως φορές που δε συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι εκείνες οι φορές που όταν συμβαίνει το αναπάντεχο ένα βαθύ σκοτάδι απλώνεται μέσα μου και με ρουφάει...
Ωστόσο, σχεδόν κάθε φορά προσπαθώ να πάρω δύναμη από ανθρώπους που αγαπώ και που νοιάζονται για μένα και να συνεχίσω...
7. Η κρίση ωφέλησε ή έβλαψε τις σχέσεις;
Θεωρώ πως συνέβησαν και τα δύο. Μέσα στην κρίση κάποιες σχέσεις δοκιμάστηκαν και τελικά δεν κατάφεραν να αντέξουν. Μα και κάποιες άλλες φούντωσαν και έγινα πιο δυνατές. Δεν αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο όλοι άνθρωποι τις δύσκολες καταστάσεις. Κάποιοι αντλούν δύναμη μέσα από τον πόνο, από την απώλεια και στέκονται ξανά στα πόδια τους. Πεισμώνουν και αποφασίζουν να παλέψουν για τη ζωή τους, για τις σχέσεις τους. Όμως είναι και ορισμένοι που δεν τα καταφέρνουν. Μιζεριάζουν και αναζητούν υπαίτιους για την δεινή κατάσταση που έχουν έρθει. Η κρίση τούς αλλοτριώνει. Τα προβλήματα θολώνουν την σκέψη, σκοτεινιάζουν την ψυχή τους και αυτό έχει αντίκτυπο και στις διαπροσωπικές του σχέσεις. Γενικώς πάντως πιστεύω ότι οι σχέσεις πάντα βίωναν διακυμάνσεις, ασχέτως προβλημάτων και κρίσης.
8. Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
😎 Αυτές τις μέρες ολοκλήρωσα την «Τσιχλόφουσκα» της Ειρήνης Βαρδάκη, ένα συνταρακτικό βιβλίο από μία χαρισματική δημιουργό! Και συνεχίζω με το «Σε βλέπω» της Chevy Stevens.
9. Ποιος είναι ο πρώτος των πρώτων αναγνωστών των δημιουργημάτων σας;
Ο πρώτος που έχει την τύχη – ατυχία να διαβάσει τις ιστορίες μου είναι η κόρη μου! Και επόμενη, η αδερφή μου.
Υπάρχουν βέβαια και μια δυο φίλες, των οποίων εμπιστεύομαι την κρίση και γίνονται κι αυτές οι επόμενοι «κριτές» μου…
10. Ποιο θα είναι το επόμενό σας συγγραφικό βήμα;
Σε λίγο καιρό τελειώνω την τρίτη μου ιστορία, η οποία όμως χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμη, γιατί αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της, ξεκινάει το χρονοβόρο και παράλληλα ψυχοφθόρο στάδιο της επιμέλειας.
Πρόκειται για μία ιστορία διαφορετική από τις δύο προηγούμενες, μιας και σκοπός μου είναι να μην κουράζω το αναγνωστικό κοινό και να μην επαναλαμβάνομαι.
+1. Μια συμβουλή/ευχή για τους αναγνώστες μας.
Να μην αφήνουμε τις αναμνήσεις μας, ακόμα και τις δυσάρεστες, να μας στοιχειώνουν. Ο σκοπός τους είναι να μας συντροφεύουν μιας και καθορίζουν το παρελθόν μας.
Μας θυμίζουν ποιοι είμαστε και τι ζήσαμε.
Θέλω να παροτρύνω όλους να μην σταματήσουν να ονειρεύονται, να κάνουν σχέδια, ακόμα κι αν δεν διανύουν την πρώτη τους νιότη. Ποτέ δεν είναι αργά! Δεν πρέπει να νιώθουμε ότι γερνάμε. Απλώς μεγαλώνουμε, γεμίζουμε εμπειρίες και γινόμαστε πιο σοφοί! Να έχουμε εμπιστοσύνη στο ένστικτό μας, γιατί - κακά τα ψέματα - αυτό μας οδηγεί τις περισσότερες φορές. Και αν σφάλλουμε δεν ήρθε το τέλος του κόσμου. Άλλωστε, λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου